ਆਪੋਂ ਆਪਣੀ ਸੋਚ !

ਆਸਮਾਂ ਚਕਿਤ ਹੋ ਸੋਚ ਰਿਹਾ, ਧਰਤੀ ਕਿਵੇਂ ਹਰਿਆਵੀ
ਧਰਤੀ ਸੋਚੇ, ਆਸਮਾਂ' ਚ ਕਿਸ ਚਾਦਰ ਫੈਲਾਈ !
ਪਰਬਤ ਸੋਚਦਾ, ਬਾਰੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਕਿਤਨੀ ਹੈ ਗਹਿਰਾਈ !
ਸਾਗਰ ਕਹਿੰਦਾ, ਪਰਬਤਾਂ ਦੀ ਇਤਨੀ ਸੁੰਦਰ ਊੰਚਾਈ!
ਚੰਦਾ ਬੂਝੇ, ਸੂਰਜ ਵਿੱਚ ਕਿਸਨੇ ਕਿਵੇਂ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਾਈ !
ਸੂਰਜ ਅਚਰਜ, ਪੂਰਨ ਚੰਦ ਦੀ ਵੇਖ ਬਿਜ਼ੁਰੀ ਛਾਈ !
ਜੁਗਨੂੰ ਵੇਖ ਸਿਤਾਰੇ ਸੋਚਣ, ਧਰਤੀ' ਚ ਕਿਤਨੇ ਹਮ-ਭਾਈ !
ਜੁਗਨੂੰ ਸੋਚ-ਸੋਚ ਕੇ ਥੱਕੇ, ਆਪਣੀਆਂ' ਚ ਕਿਨਾਂ ਉਡਾਰੀ ਲਾਈ !
ਰੁੱਖ ਸੋਚਦੇ, ਹਵਾ-ਹਵਾਈ ਕਿਦਾਂ ਹੈ ਲ਼ਹਿਰਾਈ !
ਹਵਾ ਟਹਿਲ-ਟਹਿਲ ਕੇ ਚਿੰਤਿਤ, ਰੁੱਖ ਸਥਿਰ ਰਹਿਕੇ ਵੀ ਕਿਤਨਾ ਸਬਰ ਹੈ ਪਾਈ!
ਭੰਵਰਾ ਸੋਚੇ ਬਾਰ-ਬਾਰ, ਕਿਵੇਂ ਗੁਲਸ਼ਨ' ਚ ਆਏ ਰੰਗ ਹਜ਼ਾਰੇਂ !
ਗੁਲਸ਼ਨ ਪੁੱਛੇ ਭੰਵਰੇ ਨੂੰ,ਤੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮੰਡਰਾ ਕਰ ਦਿਨ ਗੁਜਾਰੇਂ !
ਬੰਜ਼ਰ ਭੂਮੀ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਆ ਰਿਹਾ, ਹਰਿਆਲੀ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਤੋਂ !
ਕਾਇਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹਰਿਆਲੀ,ਵੇਖ ਬੰਜ਼ਰ ਦੀ ਮੰਦ ਮੁਕਤਾ ਤੋਂ !
ਵੇਖ ਸਰੋਵਰ ਨਦੀਆਂ ਸੋਚਣ, ਬਹੁਤ ਸ਼ਾੰਤ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਪਾਣੀ !
ਨਦੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸਰੋਵਰ ਚਿੰਤਾ, ਕਿਦਾਂ ਛਲਕਦੀ ਹੈ ਮਹਾਰਾਣੀ !
ਕੋਇਲ ਸੋਚੇ, ਆਖਿਰ ਕਿਸਨੇ ਮੌਰ-ਪੰਖ' ਚ ਰੰਗ ਭਰੇ !
ਮੌਰ ਸੋਚੀ ਹੈ ਉਹ ਬੈਠਾ, ਕੋਇਲ' ਚ ਕਿੰਨੇ ਮਧੁਰ ਕੰਠ ਭਰੇ !
ਮਿਰਗ ਅਚੰਭਿਤ, ਹਾਥੀ ਤੋਂ, ਕਿਤਨੀ ਇਸਦੀ ਦੇਹ ਵਿਸ਼ਾਲ !
ਹਾਥੀ ਲਿਜ਼ਿਤ ਹੁੰਦਾ ਜੱਦ, ਵੇਖਦਾ ਮਿਰਗ ਦੀ ਚੰਚਲ ਚਾਲ !
ਨਾਗ ਸੋਚਦਾ ਬਨ (ਜੰਗਲ) ਰਾਜਾ ਵਿੱਚ ਇਤਨਾ ਬੱਲ !
ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਨ ਜਾਪੇ, ਕਿੰਝ ਜਿਉਂਦਾ ਹੈ ਨਾਗਰਾਜ,ਜ਼ਹਿਰ ਨਿਗੱਲ !
ਪੋਹ ਸੋਚਦਾ, ਭੀਸ਼ਣ ਗਰਮੀ ਜੇਠ ਮਾਸ ਵਿੱਚ ਕਿਉਂ ਹੈ ਪੈਂਦੀ !
ਜੇਠ ਦੀ ਸੋਚ ਰਵੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ, ਠੰਡ ਏ ਬਰਫ਼ਾਂ ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਢੈਂਦੀ !
ਸਾਵਨ-ਭਾਦੋਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਨੇ, ਕਿਉਂ ਵਸੰਤ ਮਦਮਾਉਂਣ !
ਫਗਣ ਸੋਚਦਾ ਬੱਦਲ ਕਿਵੇਂ, ਪਾਣੀ ਭਰ-ਭਰ ਲਿਆਉਂਣ !
ਸਾਰੀ ਕੁਦਰਤ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੇਖ-ਵੇਖ ਕੇ ਅਚੰਭਿਤ ਹੋ ਜਲਜਾਵਣ !
ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਹਰ ਤੱਤ, ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਛੋੜ, ਦੂਜੇ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਵਣ !
ਜਿਸ ਨੇ ਵੀ ਕਿੱਤੀ ਇਹ ਰਚਨਾ, ਊਸ ਕਰਤਾ ਨੂੰ 'ਨਮਸਕਾਰ' |

ਕਣ-ਕਣ ਵਿਆਪੀ, ਪੂਰਣ-ਦਕਸ਼ ਊਸ 'ਕਲਾ' ਦੀ ਜੈਜੈਕਾਰ |