ਅੰਦਰ ਦੀ ਅਵਸਥਾ (ਸ਼ਬਦ ਸੁਰਤਿ ਸੰਜੋਗ)
ਇਸ ਅਭੇਦ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਵਿਚ ਏਕਤਾ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਹਰ ਦਾ ਵਿਸਮਾਦ ਹੀ ਅੰਦਰ ਅਨਹਦ ਦੀ ਧੁਨੀ ਗੁੰਜਾਰਦਾ ਹੈ।
ਪੰਚਮ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਇਸ ਅਵਸਥਾ ਦਾ ਜਿਕਰ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ : --
"ਸੰਤ ਸੰਗਿ ਅੰਤਰਿ ਪ੍ਰਭੂ ਡਿਠਾ।।
ਨਾਮੁ ਪ੍ਰਭੂ ਕਾ ਲਾਗਾ ਮੀਠਾ।।
ਸਗਲ ਸਮਿਗ੍ਰੀ ਏਕਸੁ ਘਟ ਮਾਹਿ।।
ਅਨਿਕ ਰੰਗ ਨਾਨਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਤਾਹਿ।।
ਨਉਨਿਧਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪ੍ਰਭ ਕਾ ਨਾਮੁ।।
ਦੇਹੀ ਮਹਿ ਇਸਦਾ ਬਿਸ੍ਰਾਮੁ।।
ਸੁੰਨ ਸਮਾਧਿ ਅਨਹਤ ਤਹ ਨਾਦੁ।।
ਕਹਨੁ ਨ ਜਾਈ ਅਚਰਜ ਬਿਸਮਾਦ।।
ਤਿਨਿ ਦੇਖਿਆ ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਦਿਖਾਏ।।
ਨਾਨਕ ਤਿਸੁ ਜਨ ਸੋਝੀ ਪਾਏ।।੧।।"
ਬਾਹਰ ਤੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਏਕਤਾ
ਸੋ ਅੰਤਰਿ ਸੋ ਬਾਹਰਿ ਅਨੰਤ।।
ਘਟਿ ਘਟਿ ਬਿਆਪਿ ਰਹਿਆ ਭਗਵੰਤ।
ਧਰਨਿ ਮਹਿ ਆਕਾਸ ਪਇਆਲ।।
ਸਰਬ ਲੋਕ ਪੂਰਨ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ।।
ਬਨਿ ਤਿਨਿ ਪੁਰਬਤਿ ਹੈ ਪਾਰਬ੍ਰਹਮੁ।।
ਜੈਸੀ ਆਗਿਆ ਤੈਸਾ ਕਰਮੁ।।
ਪਉਣ ਪਾਣੀ ਬੈਸੰਤਰ ਮਾਹਿ।।
ਚਾਰਿ ਕੁੰਟ ਦਹ ਦਿਸੇ ਸਮਾਹਿ।।
ਤਿਸ ਤੇ ਭਿੰਨ ਨਹੀ ਕੋ ਠਾਉ।।
ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਨਕ ਸੁਖੁ ਪਾਉ।।੨।।
ਬੈਡ ਪੁਰਾਨ ਸਿੰਮ੍ਰਿਤਿ ਮਹਿ ਦੇਖ।।
ਸਸੀਅਰ ਸੂਰ ਨੱਖਤ੍ਰ ਮਹਿ ਏਕੁ।।
ਬਾਣੀ ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਸਭ ਕੋ ਬੋਲੇ।।
ਆਪਿ ਅਡੋਲੁ ਨ ਕਬਹੂ ਡੋਲੈ।।
ਮੋਲਿ
No comments:
Post a Comment